O książce: 1990 / Dziennik Barbary Rosek w swojej dokumentalnej formie przenikliwie przypomina, że ​​narkomania jest rzeczywistością, której społeczeństwo nie może i nie ma mają prawo odsunąć się na bok. Barbary Różek nie ma już na świecie. Pierwsza strona jej pamiętnika zaczyna się od słów: „Jestem narkomanką. Mam 18 lat. Cztery lata temu po raz pierwszy wstrzyknęłam sobie lek ze strzykawki”, a w ostatnim wpisie czytamy: „Skończyłam 21 lat. To cholerne życie potrzebuje miłości. Bez niej istnieje wieczna pustka, która zabija, dusi, dręczy. Muszę wyjechać, nie mogę tak żyć, bez nadziei, bez sensu. Zrujnowałem siebie... Umrę samotnie w tym dziwnym mieszkaniu, bezsensowną śmiercią narkomana. Pomiędzy tymi dwiema datami na kilkudziesięciu stronach mieściło się całe życie, bardzo krótkie, ale pełne rozpaczy, lęków i niekończących się pytań, a co najważniejsze – samotności.